محمد صفاریان، مدیرعامل یک شرکت دارویی:
سیاستگذاری‌های دولت؛ خود موانعی برای صادرکنندگان دارو ایجاد می‌کند
تاریخ انتشار :
شنبه ۲۶ فروردين ۱۴۰۲ ساعت ۲۰:۳۴
کد مطلب : ۱۴۲۱۰
محمد صفاریون، مدیرعامل یک شرکت دارویی با بیان این مطلب افزود: صادرات داروهای ایرانی طی سال‌های اخیر روند کاهشی داشته، آن هم درحالی‌که محصولات کشورمان با توجه به پارامتر کیفیت و تنوع به‌ویژه درباره داروهای شیمیایی، پرخطر و بیولوژیک، توانمندی صادراتی بالایی دارند.
وی ادامه داد: البته صنعت دارو در چندسال گذشته در حد بضاعت خودش صادرات را انجام داده، اما این روند رو به کاهش است. درحالی‌که در سال‌های قبل این عدد به ۱۳۰ میلیون دلار هم می‌رسید، اکنون حدود ۶۰ تا ۷۰ میلیون دلار است. نیمی از این صادرات هم محصولات بیولوژیک هستند، چراکه توانمندی خوبی در تولید این داروها داریم.»
صفاریان یکی از موانع صادرات محصولات دارویی را تنگنای اقتصادی می‌داند: «به‌هرحال زمانی که کشور در چنین وضعیتی - چه از داخل و چه از نظر مبادلات بین‌المللی - قرار می‌گیرد، صادرات هم دچار مشکل می‌شود. البته سیاستگذاری‌هایی که دولت در این باره انجام می‌دهد هم مزید بر علت است. قواعد و سازوکارهایی که برای صدور مجوزهای صادراتی وضع می‌شود، چالش‌ها را افزایش می‌دهد. آنها برای تولیدکننده تعهداتی ازجمله ذخیره استراتژیک کل کشور را به‌مدت چندماه
او ادامه می‌دهد: «ازسوی‌دیگر به دلیل تعهداتی که دولت از صادرکننده برای بازگشت پول می‌گیرد، تمایل صادرکنندگان کمتر می‌شود، آن هم درحالی‌که در مناقصات کشورهای خارجی ممکن است بازگشت پول فروش دارو چالش‌هایی داشته باشد یا زمان آن به تاخیر بیفتد. این مسئله با توجه به جرائمی که بانک مرکزی برای بازگشت ارز صادراتی به کشور در نظر می‌گیرد، شرکت‌ها را دچار چالش می‌کند.»
به گفته صفاریان، حوزه صادرات دارو خلاف سایر کالاهای صادراتی، قواعد و شرایط بسیار سخت‌تری دارد: «سطوح این قواعد در کشورهای مختلف، متفاوت است، به همین دلیل همسان‌سازی قواعد داخل کشور و تولید داخل با قواعد کشور مقصد صادراتی، زمانبر است و حجم مذاکرات و رفت‌وآمدهای سندی، فرآیند صادرات را نسبت به سایر کالاهای دیگر طولانی‌تر می‌کند.»
او درباره اینکه آیا چنین قواعد سختگیرانه‌ای در داخل کشور یا ازسوی کشورهای خارجی منجر به کاهش سهم ایران از بازار دارویی جهان شده، می‌گوید: «بله.
به گفته این فعال دارو، سطوح کیفی موردپذیرش از نظر قوانین (سطح کیفی خود دارو، سطح کیفی اسناد پشتیبان تولید دارو و شیوه تایید و توسعه و تحقیق یک دارو)، در کشورهای مختلف متفاوت و پیچیده است و اگر همه تولیدکنندگان داخلی با رویکرد صادرات به کشورهای با قوانین سخت‌تر، مراحل تحقیق و تولید دارو را طی کرده باشند، کار آسان‌تری برای کسب مجوزهای صادراتی خواهند داشت: «در برخی موارد غفلت تولیدکننده داخلی از این موضوع، منجر به زمانبر و هزینه‌بر شدن روند صادرات می‌شود. اگر تولید داخل با دید بلندمدت و با هدف صادرات صورت بگیرد، در این صورت پس از ورود به بازار داخلی کشور، به‌راحتی صادرات هم میسر می‌شود و نیاز به بازنگری در پرونده‌ها
از تکنولوژی دنیا عقبیم
چنین مشکلاتی، بازار منطقه و حتی دیگر کشورهای دنیا را از دست تولیدکنندگان ایرانی خارج کرده و حالا حتی همسایگان ایران هم بخش‌عمده داروهای مورد نیازشان را از کشورهایی مثل ترکیه تامین می‌کنند و حتی کشورمان از چرخه رقابت با کشورهایی ازجمله چین، هند و ترکیه هم بازمانده است.
صفاریان دراین‌باره هم بیان می‌کند: «بخشی از این مسئله به‌دلیل گستردگی جمعیت کشورهای چین و هند و بخشی دیگر هم به‌دلیل مراودات بین‌المللی این کشورهاست. استفاده از دانش و تجربه شرکت‌های چندملیتی، برای توسعه‌فردی فعالان این حوزه ضرورت دارد اما در میان نسلی که اکنون تولید دارو در کشور را برعهده دارند، افرادی که تجربه تولید در شرکت‌های چندملیتی و با تکنولوژی به‌روز را داشته باشند، کم است. این باعث می‌شود که ما مبتنی بر دانش و تجربه خودمان تولید داشته باشیم و سرعت رقابت‌مان کاهش پیدا کند. هرقدر هم که نسبت به دیروزمان توسعه
او در پاسخ به این سوال که آیا چنین مسئله‌ای باعث کاهش افت‌کیفیت در داروهای ایرانی شده و حتی بیماران ایرانی هم برند خارجی را به نوع ایرانی همان دارو ترجیح می‌دهند، عنوان می‌کند: «تولید دارو، یک استاندارد بین‌المللی دارد و حداقل کیفیت آن تعیین شده است. همه شرکت‌های دارویی -چه ایرانی و چه خارجی- ملزم به رعایت آن هستند. تفاوت و تمایز شرکت‌ها
