باز هم دو پزشک جوان به زندگی خود پایان دادند؛ این بیماری خاموش را چه کسی قرار است درمان کند

سالم‌خبر: در فاصله‌ای کوتاه، دو زندگی ارزشمند در جامعه پزشکی به پایان رسید؛ دو پزشک جوان دکتر محمدرضا پازوکی و دکتر الهام جلدی که مسیر پرفراز و نشیب تحصیل و رقابت را با رتبه‌های برتر طی کرده بودند، در فاصله‌ای کوتاه سرنوشت تلخی پیدا کردند و به زندگی خود پایان دادند. 

محمدرضا پازوکی از دانش‌آموزان سابق تیزهوشان زنجان و رتبه ۸۴ کنکور سال ۱۳۹۵ روز هفتم شهریور اقدام به خودکشی کرد و پس از دو روز بستری در کما، جان خود را از دست داد. همچنین الهام جلدی از دیگر رتبه‌های برتر کنکور نیز یکم شهریور به زندگی خود خاتمه داد.

این اتفاق تنها یک خبر نیست، بلکه نمادی از یک بحران خاموش و عمیق در دل نظام سلامت ماست. این رخدادها زنگ خطری است که بارها به صدا درآمده، اما گوش شنوایی برای آن وجود نداشته است.

فراتر از یک اتفاق فردی
تحلیل این رویدادها نشان می‌دهد این یک مساله فردی نیست بلکه یک بحران ساختاری و سیستمی است. جامعه پزشکی، به‌ویژه در میان نسل جوان، تحت فشارهایی قرار دارد که فراتر از هر شغل دیگری است. حجم کاری طاقت‌فرسا، کشیک‌های طولانی‌مدت، انتظارات نامحدود از سوی بیماران و جامعه، و از همه مهم‌تر، کمبود زیرساخت‌های حمایتی روانی، پزشکان را در یک چرخه بی‌امان از استرس مزمن قرار داده است. این شرایط، فضای مناسبی برای بروز افسردگی و اضطراب فراهم می‌کند و در نهایت، می‌تواند به تراژدی‌هایی مانند خودکشی منجر شود.

این پزشکان جوان از نخبگان جامعه محسوب می‌شوند که از دوران تحصیل در مدارس تیزهوشان و با کسب رتبه‌های برتر کنکور، وارد رشته‌ای شده‌اند که از آن‌ها انتظار قهرمان‌بودن می‌رود. اما واقعیت تلخ میدان کار، با این رؤیاپردازی‌ها فاصله زیادی دارد. آن‌ها خود را در یک محیط کاری می‌یابند که در آن، مرز بین کار و زندگی شخصی محو می‌شود و کمترین حمایتی برای سلامت روانشان وجود ندارد.

آیا اتاق فکری برای نجات پزشکان تشکیل شده است؟
با توجه به حساسیت و تکرار این حوادث این پرسش مطرح می‌شود که آیا نهادهای مسئول مانند وزارت بهداشت، سازمان نظام پزشکی و انجمن‌های تخصصی، به یک اقدام جدی و تحلیلی دست زده‌اند؟ تا به امروز، گزارش رسمی یا خبری مبنی بر تشکیل یک اتاق فکر تخصصی برای بررسی ریشه‌های این خودکشی‌ها و ارائه راه‌حل‌های عملی منتشر نشده است. به نظر می‌رسد واکنش‌ها بیشتر در حد بیانیه‌ها و اظهار تأسف باقی مانده و به یک برنامه جامع و بلندمدت برای حمایت از سلامت روان پزشکان جوان تبدیل نشده است.

تشکیل چنین اتاقی، یک ضرورت حیاتی است. این اتاق فکر باید با حضور متخصصان روانشناسی، جامعه‌شناسان، کارشناسان نظام سلامت و خود نمایندگان پزشکان جوان، به بررسی دقیق و علمی علل اصلی این پدیده‌ها بپردازد. سؤالاتی مانند: "آیا ساعات کاری باید بازنگری شود؟"، "آیا بیمه‌های درمانی باید خدمات روان‌درمانی را برای پزشکان تحت پوشش قرار دهند؟"، "چگونه می‌توان از فشارهای اجتماعی و انتظارات غیرواقعی کاست؟"، باید به صورت جدی مورد بحث و بررسی قرار گیرند.

تا زمانی که راه‌حلی برای این بحران پیدا نشود، بیم آن می‌رود که تراژدی‌های مشابه تکرار شوند و جامعه پزشکی که خود متولی سلامت مردم است، درگیر بیماری‌های خاموش خود شود. این وظیفه ماست که به جای تنها ابراز تأسف، خواهان پاسخی جامع و اقداماتی مؤثر برای حفاظت از قهرمانان گمنام نظام سلامت باشیم.