طومار بیش از ۳۰۰۰ نفر از دانشجویان داروسازی از سراسر ایران در اعتراض به تاسیس دانشکده‌های داروسازی:
دانشکده‌سازی بی‌برنامه یعنی تولید بحران نه تربیت نیروی متخصص!
تاریخ انتشار :
يکشنبه ۲۵ آبان ۱۴۰۴ ساعت ۰۹:۵۴
کد مطلب : ۲۰۲۰۵
سالم‌خبر: در حالی که موج تأسیس دانشکده‌های داروسازی بدون رعایت حداقل‌های آموزشی و شغلی ادامه دارد، بیش از سه‌هزار دانشجوی داروسازی از سراسر کشور با انتشار طوماری کم‌سابقه هشدار دادند که گسترش بی‌ضابطه این دانشکده‌ها آینده حرفه داروسازی را تهدید و کیفیت آموزش را قربانی تصمیم‌های شتاب‌زده و غیرکارشناسی می‌کند. دانشجویان خطاب به مسئولان در این نامه آورده‌اند: دانشکده‌سازی بی‌برنامه، یعنی تولید بحران؛ نه تربیت نیروی متخصص.
در این طومار خطاب به وزیر بهداشت و درمان آمده است:
جناب آقای دکتر محمدرضا ظفرقندی وزیر محترم بهداشت، درمان و آموزش پزشکی با سلام و عرض احترام ما دانشجویان داروسازی از سراسر ایران، این نامه را به شما می‌نویسیم چرا که باور داریم در وزارت، گوش شنوایی برای شنیدن دغدغه‌ها و شهامتی برای اصلاح رویه‌ها وجود دارد. ما که با آرزوی خدمت به خلق و سودمندی برای نظام سلامت وارد خانواده بزرگ علوم‌پزشکی شدیم، چشم‌انداز هولناکی پیش روی خود می‌بینیم که در آن جایگاه و نقش حرفه‌ای داروسازان در زنجیره درمان رو به افول است.
خواسته‌های غیرکارشناسی، تبلیغاتی و سودجویانه برخی از مسئولین خارج از وزارت بهداشت در جهت تاسیس دانشکده‌های جدید داروسازی، به شکلی مستقیم توانمندی و دانش حرفه‌مندان علوم‌پزشکی و در نتیجه سلامت ملت را نشانه رفته‌است. به طور خلاصه، آسیب‌ها و اضرار تاسیس دانشکده‌های داروسازی جدید، در ۳ محور اصلی قابل بررسی است:
۱- افت فاحش کیفیت آموزشی: شرایط نامناسب آموزشی از حیث تعداد اعضای هیئت علمی و اساتید مجرب و کمبودهای فاجعه‌بار زیرساخت‌های آموزشی از جمله تجهیزات آزمایشگاهی، داروخانه‌های آموزشی و کلاس‌های درس، زنگ خطری است برای ظهور نسلی از دانشجویان کم‌سواد که نه از دانش کافی بوده و نه مهارت‌های عملی مورد نیاز برای حضور در صنایع مولد دارویی را فرا گرفته‌اند. بسیاری از دانشکده‌های داروسازی تاسیس شده در دهه اخیر، حتی آزمایشگاه اختصاصی برای بعضی دروس را ندارند. این وضعیت تنها یک پیام دارد: رسالت اصلی دانشگاه یعنی آموزش و تربیت نیروی انسانی ماهر و عالم به حاشیه رانده شده‌است.
۲- اشباع بازار کار و مازاد فارغ‌التحصیلان: بر اساس پژوهش‌های مستند صورت گرفته بر مبنای تعداد داروخانه به نسبت جمعیت و تعداد داروسازان شاغل و مورد نیاز در صنعت داروسازی و بیمارستان‌ها مطابق با وضعیت نظام دارویی ایران، و با در نظر گرفتن تاسیس ۱۴ دانشکده داروسازی از سال ۹۰ به بعد به همراه افزایش شمار دانشجویان تعهدی و دانشجویان انتقالی از خارج به داخل کشور، در حال حاضر نیز کشور با مازاد داروساز مواجه است. کلانشهرها از نظر تعداد داروخانه‌ها اشباع هستند و با توجه به حجم ثابت بازار دارویی کشور، تاسیس داروخانه‌های جدید در آینده نزدیک توجیهی نخواهد داشت. از سوی دیگر صنایع دارویی تنها در چند شهر خاص و محدود متمرکز می‌باشند و امکان اشتغال برای داروسازان سراسر کشور در این حیطه وجود ندارد. حداکثر ظرفیت پذیرش داروسازان در بیمارستان‌های کشور نیز کمتر از تعداد تنها یک ورودی داروسازی در سال است. با این آمار، در حال حاضر نیز اشتغال فارغ‌التحصیلان رشته سخت و پرهزینه داروسازی با مشکل مواجه است و در آینده‌ای نه چندان دور با بحران جدی روبه‌رو خواهد شد.
۳- هزینههای سنگین و انگیزه‌های غیرآموزشی در توسعه بی‌ضابطه دانشکده‌ها: علی‌رغم هشدارهای کارشناسان و دلسوزان این حوزه در خصوص بیهوده بودن هزینههای بسیار گزاف برای تاسیس دانشکده داروسازی، انگیزه‌های مالی و لابی‌های عده‌ای از نمایندگان مجلس باعث شد در دولت سیزدهم مجوزهای اولیه برای تاسیس چندین دانشکده جدید در شورای گسترش دانشگاه‌های علوم‌پزشکی صادر گردد. نتیجه این رویکرد، اتلاف گسترده منابع مالی و انسانی خواهد بود که ارمغانی جز انبوه فارغ‌التحصیلان بیکار و ایجاد نارضایتی عمیق نخواهد داشت. اگر دولت و وزارت بهداشت به راستی توان مالی برای چنین هزینه‌هایی را دارند، بهتر است پیش از تاسیس دانشکده جدید، کمبودهای بسیار دانشکده‌های موجود داروسازی را برطرف کنند. نمایندگان مجلسی که برای پر کردن کارنامه خالی، درخواست تاسیس دانشکده داروسازی برای شهرشان را دارند، هیچ مسئولیتی در قبال آموزش و آینده شغلی این دانشجویان که عمر و جوانی خود را صرف تحصیل در این رشته می‌کنند، بر عهده نمی‌گیرند.
در این طومار خطاب به وزیر بهداشت و درمان آمده است:
جناب آقای دکتر محمدرضا ظفرقندی وزیر محترم بهداشت، درمان و آموزش پزشکی با سلام و عرض احترام ما دانشجویان داروسازی از سراسر ایران، این نامه را به شما می‌نویسیم چرا که باور داریم در وزارت، گوش شنوایی برای شنیدن دغدغه‌ها و شهامتی برای اصلاح رویه‌ها وجود دارد. ما که با آرزوی خدمت به خلق و سودمندی برای نظام سلامت وارد خانواده بزرگ علوم‌پزشکی شدیم، چشم‌انداز هولناکی پیش روی خود می‌بینیم که در آن جایگاه و نقش حرفه‌ای داروسازان در زنجیره درمان رو به افول است.
خواسته‌های غیرکارشناسی، تبلیغاتی و سودجویانه برخی از مسئولین خارج از وزارت بهداشت در جهت تاسیس دانشکده‌های جدید داروسازی، به شکلی مستقیم توانمندی و دانش حرفه‌مندان علوم‌پزشکی
۱- افت فاحش کیفیت آموزشی: شرایط نامناسب آموزشی از حیث تعداد اعضای هیئت علمی و اساتید مجرب و کمبودهای فاجعه‌بار زیرساخت‌های آموزشی از جمله تجهیزات آزمایشگاهی، داروخانه‌های آموزشی و کلاس‌های درس، زنگ خطری است برای ظهور نسلی از دانشجویان کم‌سواد که نه از دانش کافی بوده و نه مهارت‌های عملی مورد نیاز برای حضور در صنایع مولد دارویی را فرا گرفته‌اند. بسیاری از دانشکده‌های داروسازی تاسیس شده در دهه اخیر، حتی آزمایشگاه اختصاصی برای بعضی دروس را ندارند. این وضعیت تنها یک پیام دارد: رسالت اصلی دانشگاه یعنی آموزش و تربیت نیروی انسانی ماهر و عالم به حاشیه رانده شده‌است.
۲- اشباع بازار کار و مازاد فارغ‌التحصیلان: بر اساس پژوهش‌های مستند صورت گرفته بر مبنای تعداد داروخانه به نسبت جمعیت و تعداد داروسازان شاغل و مورد نیاز در صنعت داروسازی و بیمارستان‌ها مطابق با وضعیت نظام دارویی ایران، و با در نظر گرفتن تاسیس ۱۴ دانشکده داروسازی از سال ۹۰ به بعد به همراه افزایش شمار دانشجویان تعهدی و دانشجویان انتقالی از خارج به داخل کشور، در حال حاضر نیز کشور با مازاد داروساز مواجه است. کلانشهرها از نظر تعداد
۳- هزینههای سنگین و انگیزه‌های غیرآموزشی در توسعه بی‌ضابطه دانشکده‌ها: علی‌رغم هشدارهای کارشناسان و دلسوزان این حوزه در خصوص بیهوده بودن هزینههای بسیار گزاف برای تاسیس دانشکده داروسازی، انگیزه‌های مالی و لابی‌های عده‌ای از نمایندگان مجلس باعث شد در دولت سیزدهم مجوزهای اولیه برای تاسیس چندین دانشکده جدید در شورای گسترش دانشگاه‌های علوم‌پزشکی صادر گردد. نتیجه این رویکرد، اتلاف گسترده منابع مالی و انسانی خواهد بود که ارمغانی جز انبوه فارغ‌التحصیلان بیکار و ایجاد نارضایتی عمیق نخواهد داشت. اگر دولت و وزارت بهداشت به راستی توان مالی برای چنین هزینه‌هایی را دارند، بهتر است پیش از تاسیس
جناب آقای دکتر ظفرقندی! با عنایت به وعده‌های انتخاباتی رئیس‌جمهور محترم در جمع اساتید دانشگاه تهران (مورخ ۲۷ خرداد ۱۴۰۳) و تاکیدات صریح ایشان در مراسم آغاز سال تحصیلی دانشگاه‌ها در دانشگاه تربیت مدرس (مورخ ۲۸ مهر ۱۴۰۴) پیرامون تعداد بسیار زیاد دانشگاه و دانشکده در کشور به نسبت جمعیت بدون خروجی موثر، توجه ناکافی به کیفیت آموزشی و از همه مهم‌تر لزوم تامین آینده شغلی برای دانشجویان، و با عنایت به فرمان اخیر ایشان در شورای عالی انقلاب فرهنگی مبنی بر ادغام مراکز آموزشی کم بازده در راستای حمایت از دانشگاه‌های معتبر و جلوگیری از اتلاف منابع مالی و انسانی (مورخ ۸ مهر ۱۴۰۴)، امضای جمعی ما دانشجویان داروسازی از سراسر ایران، گواه ۳ در خواست فوری و مشخص است:
۱- لغو کامل و رسمی مجوزهای اولیه صادر شده برای تأسیس دانشکده داروسازی در دانشگاه‌های علوم‌پزشکی قزوین، اراک، بجنورد و آزاد تبریز.
۲- کاهش ظرفیت پذیرش دانشجوی داروسازی در دانشکده‌های
۳- اعمال نظارت‌های جدی و مستمر توسط معاونت آموزشی بر کیفیت آموزش در دانشکده‌های داروسازی و تعطیلی کامل واحدهای فاقد زیرساخت و هیئت علمی کافی همچون دانشکده‌های داروسازی بابل، سمنان و بیرجند.
جناب وزیر! اگر تعهد حرفه‌ای جنابعالی در مقام وزارت نبود، امیدی به بهبود نداشتیم، اما اکنون از شما انتظار داریم از آینده و سرنوشت ما دانشجویان در برابر سودجویان حراست کرده و مطابق با سیاست‌های کلی دولت چهاردهم، به وعده‌ها و دستورات صریح رئیس‌جمهور عمل کنید. در صورتی که اقدامات لازم برای ۳ درخواست فوق انجام نشود، مسئولیت اجرایی و اخلاقی این بی‌تدبیری‌ها و به تعبیر دقیق دکتر پزشکیان در جمع اساتید دانشگاه تهران، «بیکار، ناامید و افسرده رها کردن دانشجویان در جامعه» بر عهده وزارت بهداشت خواهد بود.
لازم به ذکر است که در صورت نیاز، نمایندگان دانشجویان داروسازی ایران آماده ارائه مستندات به صورت حضوری و مباحثه مستدل پیرامون مسائل مذکور می‌باشند و نهایتا در صورت عدم پیگیری مراتب فوق از سوی مراجع ذی‌صلاح، دانشجویان داروسازی کشور در راستای وظیفه ذاتی خود به عنوان مدافع سلامت مردم، اقدامات قانونی و حقوقی در مراتب بالاتر را در دستور کار خود قرار خواهند داد.
