قیمت هر بسته نوار تست قندخون در حال حاضر به طور میانگین بالای ۲۰۰ هزار تومان است. هرچند به خاطر «سیاستگذاری نادرست متولی عرضه تجهیزات پزشکی و داروهای خاص»، در کنار بازار رسمی «فروش سهمیه‌‌‌ای نوار تست قندخون» که ورود به آن برای دیابتی‌‌‌های نوع یک، به‌شدت دشوار و در حکم یک ماراتن فرسایشی است، یک بازار سیاه نیز وجود دارد که برآیند این مدل عرضه، «نوسان شدید قیمت نوار تست قندخون» از ۹۰ هزار تومان تا نزدیک ۴۰۰ هزار تومان شده است.

در بازار رسمی، اولا سهمیه تعیین‌‌‌شده اصلا تناسبی با «توصیه پزشک» برای کنترل درست و مداوم قند خون توسط نوارهای تست ندارد. در این سهمیه‌‌‌بندی، داروخانه‌‌‌های مشمول عرضه با قیمت حمایتی، فقط یک بسته ۵۰عددی از نوار تست قند خون به فرد دیابتی نوع یک می‌‌‌فروشند. این در حالی است که مطابق «اصل کنترل قند خون»، هر فرد دیابتی در طول روز دست‌‌‌کم ۵ مرتبه نیاز به استفاده از نوار تست دارد و این، یعنی «نیاز به خرید حداقل ۳ بسته ۵۰ عددی».

به این ترتیب، دیابتی‌‌‌های نوع یک باید به بازار غیررسمی رجوع کنند؛ جایی که بسته‌‌‌ها حداقل با قیمت ۱۵۰ هزار تومان در اختیارشان قرار می‌گیرد. تحقیقات میدانی «دنیای‌‌‌اقتصاد» از وضعیت «هزینه‌‌‌های ضروری دیابتی‌‌‌های نوع یک» که به شکل مرتب، در روز باید انسولین قلمی و نوار تست قند خون مصرف کنند، حاکی است: گسل قیمت بین «سبد دارو» و «توان خرید» برای این گروه به شکلی شده که «هزینه سلامت» برای این افراد ماهانه حداقل ۲ میلیون تومان است. پرداخت این رقم بدون «پوشش مناسب بیمه»، برای خیلی از افراد دیابتی نوع یک، سخت یا غیرممکن شده است. دولت‌های قبلی و همچنین دولت مستقر، وعده‌‌‌های مکرر برای «پوشش کامل بیمه‌‌‌ای نوار تست قند خون» را به دیابتی‌‌‌ها داده بودند، اما هنوز این وعده محقق نشده است. هر چند انسولین قلمی هم که سال‌‌‌هاست تحت پوشش بیمه قرار دارد، در بازار رسمی به سختی پیدا می‌شود و خیلی از دیابتی‌‌‌ها مجبور هستند آن را در بازار سیاه با قیمت ۱۰ برابر «قیمت بیمه‌‌‌ای» آن، تهیه کنند.

یک انسولین قلمی زمانی که با بیمه درمانی خریداری می‌شود، حدود ۲۰ هزار تومان قیمت آن است، اما همین انسولین اگر از بازار غیررسمی تهیه شود، ۲۰۰ هزار تومان باید برای آن هزینه شود. دیابتی‌‌‌ها بعضا در ماه، ۳ تا ۴ قلم انسولین مصرف می‌‌‌کنند. افزایش قند خون از سطح نرمال آن در طول روز برای دیابتی‌‌‌های نوع یک، باعث آسیب شدید به قلب و عروق، کلیه و سایر دستگاه‌‌‌های اصلی بدن می‌شود. بنابراین هر اندازه، «پایشگری» قند خون با نوار تست در طول شبانه‌‌‌روز، بیشتر و منظم باشد، اطلاع دقیقی از نوسان قند خون به دست می‌‌‌آید که می‌توان با تزریق به موقع انسولین در زمانی که قند خون بالا است، آن را در سطح نرمال تنظیم کرد. وجود گسل قیمت در این مسیر اما چنانچه با «بیمه درمان» پر نشود، دسترسی فرد دیابتی نوع یک به «انسولین و تجهیزات کنترل قند خون» قطع یا مختل می‌شود و این یعنی، تحمیل «هزینه‌‌‌های بیشتر برای دستگاه‌‌‌های اصلی بدن» در آینده که هم به اقتصاد خانوارها آسیب وارد می‌‌‌کند و هم تبعات برای بودجه درمانی در سال‌‌‌های آینده دارد.

طبق گزارش رسمی مرکز آمار، در حال حاضر «هزینه درمان و بهداشت» خانوارها در کشور نسبت به سال گذشته همین موقع ۴۵ درصد افزایش پیدا کرده است. این تورم حوزه درمان و سلامتی، حتی از تورم مسکن در سبد هزینه خانوار که ۳۶ درصد است، بیشتر است. خانوارهای نیازمند درمان و مراقبت از سلامتی، بیش‌‌‌از هر زمان دیگری به «انجام وظیفه دولت» در حوزه پوشش بیمه‌‌‌ای هزینه‌‌‌های پزشکی نیاز دارند./دنیای اقتصاد