سالم‌خبر: در آشفته بازار انسولین، خبر دستور توقف فروش یک انسولین برند از سوی سازمان غذا و دارو موجب نگرانی‌ بیماران مبتلا به دیابتی شده است که باز هم چه خوابی برای انسولین دیده شده است.

سالم‌خبر: در آشفته بازار انسولین، خبر دستور توقف فروش یک انسولین برند از سوی سازمان غذا و دارو موجب نگرانی‌ بیماران مبتلا به دیابتی شده است که باز هم چه خوابی برای انسولین دیده شده است. درحالی این روزها برخی داروها و قلم‌های لاغری با قیمت ده میلیون به بالا در داروخانه‌ها به راحتی در دسترس است که یافتن انسولین های بیماران دیابتی کفشی آهنین می خواهد تا در داروخانه های سطح شهر بیمار جست و جو و به دست آورد. در این میان سیاست ها و تصمیم گیری های خلق‌الساعه نه تنها بازار انسولین را برهم زده بلکه بر روان بیماران نیز چنگ زده و دست آخر دسترسی آنان به انسولین را کوتاه کرده است.

علیرضا استقامتی در گفت‌وگو با سالم‌خبر در این باره اظهار داشت: «بیماری که ده سال یک نوع انسولین مشخص تزریق کرده، اگر یک‌باره از مصرفش محروم شود، فقط ناراحت یا معترض نمی‌شود؛ سلامتش تحت تاثیر قرار می‌گیرد و افول می‌کند. این نوع تصمیمات تبعات جدی دارد و کسانی که چنین دستورهایی صادر می‌کنند باید پاسخ‌گو باشند.»

او با بیان اینکه این نوع مداخلات آن هم در شرایطی که مردم زیر فشار اقتصادی و روانی هستند، تنها به بی‌اعتمادی دامن می‌زند، افزود: « وقتی همه دستگاه‌ها دنبال این هستند که حداقل مقداری رضایتمندی ایجاد کنند. چطور ممکن است ساختار دولتی تصمیمی بگیرد که از همان لحظه اول می‌دانیم نارضایتی تولید می‌کند؟ این اصلاً قابل توجیه نیست.»

یکی از محورهای مهم مواضع دکتر استقامتی، موضوع «حق انتخاب» بیمار است. وی در این باره توضیح می‌دهد: «ممکن است است یک بیمار به هر دلیلی ترجیح دهد که انسولین خاصی استفاده کند؛ این‌که بگوییم چون مشابه داخلی تولید می‌شود، پس بیمار حق ندارد همان داروی قبلی را مصرف کند، یک نوع سلب حق انتخاب است. من اسمش را زورگویی می‌گذارم. بیمار باید بتواند نوع درمانش را انتخاب کند؛ این حداقل حق بیمار است.»

به گفته وی حتی اگر تصمیم‌گیران معتقد باشند کیفیت داروی داخلی با نوع خارجی تفاوتی ندارد، باز هم چنین دستوری قابل دفاع نیست: «ممکن است در نگاه برخی، تفاوتی در عملکرد نباشد؛ اما در پزشکی امروز چیزی به نام پزشکی شخصی‌سازی‌شده وجود دارد. دارویی که برای یک بیمار کاملاً موثر است، ممکن است برای بیمار دیگر اثر کافی نداشته باشد. نمی‌توان همه را مجبور کرد یک انسولین خاص مصرف کنند فقط به این دلیل که داخل تولید می‌شود.»

استقامتی تأکید می‌کند که روند درمان فقط به عملکرد دارو محدود نیست؛ پذیرش روانی بیمار بخشی از درمان است و قطع داروی آشنا، این چرخه را به هم می‌زند.وی توضیح می‌دهد: «اگر بیماری داروی جدید را قبول نداشته باشد از نظر روحی و جسمی دچار مشکل می‌شود. ممکن است دوزها را درست نزند، مراقبتش مختل شود یا کنترل قندش به‌هم بخورد. نتیجه چیست؟ افزایش عوارض دیابت. این تصمیم‌ها سلامت جامعه را تهدید می‌کند.»

وی نسبت به اینکه این دستور بر چه مبنایی صادر شده نیز سؤال‌های جدی مطرح می‌کند: ما هفته گذشته با وزیر بهداشت در این مورد صحبت کردیم و ایشان قول دادند که مسیر تامین انسولین به شیوه قبلی ادامه پیدا می‌کند. مشخص نیست این تصمیم چطور و با چه هماهنگی‌هایی گرفته شده. آیا با هماهنگی آقای وزیر بوده یا خیر؟  آیا از انجمن‌ها و نهادهای مدنی نظر خواسته‌اند؟ وقتی صحبت از داروی حیاتی است، نمی‌شود یک‌شبه و بدون مشارکت ذی‌نفعان چنین دستورهایی صادر کرد.»

استقامتی معتقد است اگر تولید داخلی واقعاً هم‌ارز و باکیفیت است، باید با رقابت خودش را ثابت کند نه با حذف رقیب خارجی و می‌گوید: «گر داروی داخلی خوب است، باید بتواند رقابت کند. حذف داروی خارجی و اجبار بیمار به مصرف یک برند داخلی، اصلاً راه درست حمایت از تولید نیست. حمایت باید مبتنی بر کیفیت باشد، نه بستن مسیر انتخاب.»

از نظر وی، چنین تصمیم‌هایی فقط بیماران را دچار مشکل نمی‌کند، بلکه در نهایت برای نظام سلامت هم هزینه‌ساز است: «وقتی بیمار درمانش مختل شود، وقتی کنترل قندش بد شود، هزینه‌های عوارض دیابت چند برابر می‌شود. یعنی هم نارضایتی اجتماعی داریم و هم هزینه‌سازی برای آینده نظام سلامت. این روند درست نیست و نباید ادامه پیدا کند.»

وی تأکید می‌کند که مسیر اصلاح، گفت‌وگو و مشارکت است نه دستور و اجبار، به اعتقاد رئیس دانشکده پزشکی دانشگاه تهران: «نهادهای مدنی و انجمن‌های علمی باید در این تصمیم‌ها حضور داشته باشند. هدف همه ما این است که بهترین و مناسب‌ترین درمان را در اختیار بیمار بگذاریم. تصمیم‌هایی از این جنس، هم اعتماد را از بین می‌برد، هم سلامت را به خطر می‌اندازد.»