اراده بر حذف انسولین‌ آنالوگ است؛ به هر قیمت

روزگار سیاه بیماران مبتلا به دیابت
سالم‌خبر: حکمرانی بد؛ این روزها به شدت نه تنها در کنترل همه‌گیری کووید-19 در کشور و سیاه تر شدن روز به روز روزگار، نمود یافته است که نایاب شدن برخی داروهای ضروری و بیماران مستاصل حکایتی دیگر از نبود حاکمیت و سیاستی متمرکز بر نظام سلامت در کشور دارد.

دلیل نبود یا کمبود انسولین در این روزهای پر ویروس کرونا شاید به میزان درصدی ناشی از تحریم ها و کمبود ارز باشد اما بدون اغراق می توان ادعا کرد این مولفه ها بخشی از دلایل ایجاد این گونه مشکلات، قحطی برخی داروها و سردرگمی و استیصال بیماران است. چه بسا براساس اظهار اقتصاددانان اگر تحریم نیز در خوش بینانه ترین حالت رفع شود، کشور همچنان با این مشکلات دست به گریبان خواهد بود.

مشکل نبود انسولین برای بیماران دیابتی از زمانی آغاز شد که همّ و تلاش مسوولان وزارت بهداشت و سازمان غذا و دارو بر اتخاذ سیاست صرفه‌جویی ارز در این حوزه شکل گرفت. تصمیم خود خواسته‌ای که در شرایط کرونایی و آسیب پذیر کشور، وزیر بهداشت و درمان در تریبون های مختلف بارها از آن یاد و به خود افتخار کرد.

در پی این محدودیت؛ سیاست گذاری‌ها و تصمیم گیری‌هایی نیز در زمینه ی تامین انسولین دیکته شد که در حال حاضر میوه ی تلخ آن در مدت زمان کوتاهی به بار نشسته ؛ میوه ی تلخ کمبود انسولین و بیماران مستاصلی که سر به هر داروخانه می کشند با پاسخ منفی کامشان تلخ‌تر می شود.

 آنچه در این میان اتفاق افتاد، موضع گیری و اظهارات مسوولان وزارت بهداشت از شخص وزیر گرفته تا مدیران میانی آن بود که بارها کمبود انسولین در کشور را تکذیب کردند و پس از آن توصیه به تغییر پروتکل درمان بیماران مبتلا به دیابت و استفاده از انسولین ویال و به پزشکان برای عدم تجویز این نوع انسولین برای بیماران کردند . تدابیری که به معنی محرومیت بیمار از ابتدایی ترین حق خود و عدم دسترسی به داروی مورد نیازشان بود .

دستور مستقیم  وزارت بهداشت مبنی بر واگذاری واردات انسولین به شرکت‌های فوریتی گره ی تامین این دارو را در این شرایط کورتر کرد. واگذاری تامین واردات انسولین به شرکت های فوریتی هنوز سوال بی پاسخی است که مسوولان وزارت بهداشت تاکنون دلیلی بر توضیح و توجیه تصمیم خود در این زمینه  ندیده اند. اینکه در این شرایط چه ضرورتی ایجاب کرد که واردات و تامین انسولین به شرکت های فوریتی سپرده شود؟ این سوالی است که مسوولان وزارت بهداشت خود باید پاسخ‌گو باشند.

ریشه ی مشکل کمبود انسولین براساس اظهارات متخصصان و پزشکان مربوط به امروز نیست چه بسا آنان از ماه ها پیش این کمبود را با توجه به سیاست گذاری های وزارت بهداشت و سازمان غذا و دارو پیش بینی کرده بودند . این اتفاق از زمانی شکلی جدی به خود گرفت که شرکت های خصوصی تامین کننده ی انسولین آنالوگ به طور غیر مستقیم از سوی وزارت بهداشت به حاشیه رانده شدند و حتی برگزاری شوها و مصاحبه‌های امیدبخش برای دعوت و اشتیاق سرمایه گذاری شرکت‌های خارجی داروسازی برای تولید انسولین در کشور نیز نتیجه نداد و به جایی نرسید.

در میان هیاهوی تبلیغات تولید داخل دارو، انسولین گلارژین نیز نتوانست گره‌ای از مشکلات بیماران مبتلا به دیابت کشور باز کند چرا که قرار بود با  افتخارآفرینی با این انسولین بخشی دیگراز توانمندی های تولید داخل به منصه ی ظهور گذاشته شود که این اتفاق نیفتاد چون فاش شد که این انسولین تولید چین بود.

اختصاص ارز کم و توزیع در داروخانه‌های منتخب همه ناشی  از سیاست های غیرمدبرانه ای بود که موجب شد استوک انسولین ماه به ماه کاهش یابد و حال به حداقل میزان مورد نیاز کشور برسد.

فشار حداکثری وزارت بهداشت و سازمان غذا و دارو این روزها، روزگار را بر بیماران مبتلا به دیابت سخت کرده است. عامل اصلی کمبود انسولین، اگرچه کمبود ارز در کشور عنوان می شود اما به طور مسلم نمی تواند تنها عامل این کمبود باشد. سیاست و اراده ی وزارت بهداشت ظاهرا بر حذف انسولین های آنالوگ استوار شده است حتی با هزینه ی سخت شدن روزگار بیماران مبتلا به دیابت. برای نیل به این هدف نیز مسوولان این وزارت، بیماران را به تزریق انسولین های قدیمی  ترغیب  می کنند در صورتی که پزشکان و متخصصان این شیوه را رد کرده و این سیاست را خلاف پروتکل های درمان و به ضرر بیماران مبتلا به دیابت می دانند.

بیماران مستاصل در حال حاضر با پاسخ های سربالای مسوولان وزارت بهداشت و نادیده گرفتن وضعیت بیماران، به سخره گرفتن و طنزپردازی در نسخه پیچی در کم و زیاد کردن دوز انسولین برای آنان مواجه اند و همچنین توصیه ها و راهکارهای نیم بند مبنی بر استفاده ی بیماران از انسولین های رگولار وضعیت این بیماران را در شرایط مبهم و بغرنجی قرار داده است. آنچه از کنار هم قرار دادن اظهارات مسوولان می توان نتیجه گرفت اراده ای بر حذف انسولین آنالوگ است به هر قیمتی. حتی تحت فشار قرار دادن بیماران.

دسترسی بیماران به دارو از حقوق محرز آنان است که دولت موظف به تامین آن است. در شرایط  پاندومی ویروس کرونا  روزگارسخت بیماران مبتلا به دیابت را با اهداف و منویات سیاسی این روزگار سیاه  نکنیم.